مفهومی نو از زبان‌شناسی کاربردی

دانش زبان‌شناسی کاربردی در طول تاریخِ طولانی حیاتش زیر و بم‌های زیادی متحمل شده  است. ‌آنچه در اینجا ترجیحاً از آن به‌ نام حرکت تکاملی زبان‌شناسی کاربردی یاد می‌گردد، در سال 1940 و با دیدگاه مثبت گرایانه (پوزی تیویست) از زبان‌شناسی کاربردی آغاز شد؛ اما در سال 1960، دانش زبان‌شناسی کاربردی به سمت مثبت گرایی فراگیر گرایش یافت و دورة موسوم به الگوی قالبی توسعه یافته از میان این تلاشها سر برآورد. سومین دورة مطالعات و تلاشهای زبان‌شناسی کاربردی به دهة 70 تعلق دارد و اغلب به‌ نام رویکرد واسطه‌ای یا الگوی چند زمینه‌ای شناخته می‌شود. تحقیق فراگیری زبان دوم مرحلة بعدی تلاشها در زمینه زبان‌شناسی کاربردی را تشکیل می‌دهد. این مرحله در طول دهة 80 رواج داشت. پنجمین مرحلة مطالعات زبان‌شناسی کاربردی با عنوان ساختارگرایی در دهة 90 پدیدار گشت. بالأخره دورة پایانی مطالعات زبان‌شناسی کاربردی از فعالیتهای پساساختاریِ اخیر نشأت گرفته و هنوز هم به‌عنوان جنبه‌ای غالب که از طریق آن مطالعات انتقادی متعددی شکل یافته‌اند، مطرح است. نکته‌ای که نباید از ذهن دور داشت این است که زبان‌شناسی کاربردی یک زمینة علمی مسئله محور و مبتنی بر جهان واقع است. آخرین نکته اینکه مفهوم مطالعات انتقادی به‌ویژه زبان‌شناسی کاربردی انتقادی، مسئله‌ای است که مستلزم بررسی عمیق‌تر و تفکر بیشتر است.